प्रस्तावना – भय संवाद आणि कथा लिहिण्याची सुरुवात
माझं नाव समर. पुण्यात एकटाच राहत होतो. दिवसा मी IT कंपनीत नोकरी करायचो, पण खरी ओळख माझी वेगळी होती. माझा एक YouTube चॅनेल होता — भय संवाद (Bhaya Samvad), जिथे मी “काचकंदील – Marathi Horror Story” सारख्या कथा सांगायचो. रात्री बारा वाजता अपलोड होणाऱ्या माझ्या मराठी भयकथा लोकांच्या झोप उडवायच्या. काही जण म्हणायचे — “तुझ्या कथांशिवाय आम्हाला झोप लागत नाही.”
सुरुवातीला मजा येत होती — लोकांना घाबरवणं, वेगळ्या कल्पना देणं. मात्र हळूहळू माझ्याकडे कथा संपत चालल्या. दिवसाभर काम करून रात्री कथा लिहिणं अवघड झालं होतं. त्यामुळे सबस्क्राइबर वाढत होते, पण माझ्याकडे सांगायला काहीच उरलं नव्हतं.
गूढ कंदीलाची खरेदी
त्या दिवसात, मी चोरबाजारात फिरत होतो. जुन्या वस्तू, घड्याळं, फोटो, तुटलेली खेळणी, सगळीकडे धूळ. एका बंद गल्लीतलं दुकान दिसलं—“वस्तू : जशाच्या तशा”.
दुकान अंधारात होतं, फक्त एक पिवळट बल्ब चमकत होता. आत एक बारीक, पांढरट चेहऱ्याचा दुकानदार बसला होता. डोळे पोकळ, आणि ओठांवर विचित्र हसू.
“तुला हवंय ते मला माहिती आहे,” तो म्हणाला. मी गोंधळलो. “काय म्हणताय?” तो काउंटरखालून एक वस्तू बाहेर काढतो—एक लाल काचकंदील.
काचेच्या घुमटाभोवती काळ्या मोत्यांसारखी साखळी, आत जुनी वात. “याचं इंधन?” मी विचारलं. तो फक्त कुजबुजला—“शब्द… आणि श्वास.”
किंमत? सहा हजार. मी हसलो, पण का कोण जाणे, मी घेतलाच.
पहिली रात्र – कथा आणि कुजबुज
त्या रात्री बारा वाजता मी खोलीत बसलो. खिडकी बंद, पडदे लावलेले, टेबलावर माइक्रोफोन आणि बाजूला तो काचकंदील.
मी घुमट उचलून आतली वात सरळ केली. तेल नव्हतं. पण दुकानदाराने सांगितलं होतं—शब्द आणि श्वास. मी वातीवर ओठ ठेवले आणि कुजबुजलो—“कथा दे.”
क्षणात वात लालसर चमकली. खोलीतला बल्ब मंदावला. आणि माझ्या कानात कुजबुज सुरू झाली.
मी काही विचारलं नव्हतं, तरी माझ्या तोंडातून शब्द बाहेर पडत होते. मी एक पूर्ण कथा सांगितली—कोकणातल्या एका जीर्ण वाड्याची, जिथे प्रत्येक पावसाळ्यात एक माणूस बेपत्ता व्हायचा.
रेकॉर्ड संपवलं, अपलोड केलं. सकाळी पाहिलं—दहा हजार views. कमेंट्समध्ये लोक म्हणत होते—“कथेच्या शेवटी कोणीतरी दरवाजावर टकटक केलं होतं का?” पण मी कुठलाही साउंड इफेक्ट लावला नव्हता.
दुसरी कथा आणि भयानक बदल
दुसऱ्या दिवशी मी उत्सुकतेने पुन्हा कंदील पेटवला. या वेळी घुमट निळसर धुक्याने भरला. कथा पुन्हा माझ्या तोंडून वाहू लागली—एक बोगदा, जिथे रोज रात्री निरांजनांची मिरवणूक व्हायची, आणि तिसऱ्या दिवशी ती अचानक थांबायची.
लोक वेडे झाले. कमेंट्समध्ये लिहिलं—“हे खरं आहे का? आमच्या गावातसुद्धा असा आवाज येतो.”
पण माझ्यासाठी गोष्ट वेगळी होती. त्या रात्री झोप लागली तेव्हा, माझ्या खिडकीला खरंच टकटक झाली. मी पडदे उघडले, पण बाहेर कोणीच नव्हतं.
हळूहळू मी बदलत गेलो. सकाळी उठल्यावर आरशात माझं प्रतिबिंब उशिरा दिसू लागलं. हात हलवला, तर आरशातलं प्रतिबिंब सेकंदभर थांबत होतं. मोबाईलच्या फ्रंट कॅमेरात माझा चेहरा धूसर दिसत होता.
सावली आणि सबस्क्राइबर समीरा
कधी कधी मी स्वतःला रेकॉर्डिंग करताना पाहायचो. पण स्क्रीनवर दिसणारा “मी” माझ्या हालचालींपेक्षा जरा मागे होता. जणू एखादं सावट माझ्या मागे उभं राहून तेच करतंय.
एक दिवस माझ्या दरवाजावर टकटक झाली. बाहेर एक मुलगी—समीरा, माझी सबस्क्राइबर.
“भाऊ, तुमच्या कथेतला टकटक माझ्या घरातही होतोय. तीन दिवस झाले, रात्री बारा वाजता खिडकीवर तोच आवाज.”
मी गोंधळलो. ती पत्ता सांगणार होती, तेवढ्यात कंदील थरथरू लागला. घुमटात धूर भरला, आणि वात स्वतःहून पेटली.
समीरा घाबरून मागे झाली. मी हात ठेवला, आणि माझ्या तळहातावर भाजल्यासारखी वेदना झाली. त्या क्षणी मला समजलं—कथा फक्त माझ्यासोबत नाहीत. त्या आता श्रोत्यांच्या घरी पोचत आहेत.
कथा वास्तव बनते
पुढच्या काही दिवसांत, माझ्या चॅनेलवर व्हिडिओज वेडेपणाने व्हायरल झाले. लाखो views, हजारो कमेंट्स. पण प्रत्येक कमेंटमध्ये काहीतरी एकसारखं होतं— “माझ्या खिडकीला टकटक झाली.” “कथेच्या मध्यभागी मी आवाज प्रत्यक्ष ऐकला.” “माझ्या घरात दिवा आपोआप लागला.”
लोक घाबरले होते, पण ऐकणं थांबवत नव्हते. आणि मी… हळूहळू सावली बनत होतो.
एका रात्री मी स्वतःला आरशात पाहिलं—माझं चेहरं गायब होत होतं. फक्त डोळे लालसर चमकत होते. कंदीलातले काळे मोती एकेक करून गळत होते, जणू माझा जीव त्यात ओतला जात होता.
समीरा परत आली. “भाऊ, थांबा! हे काहीतरी चुकीचं आहे. कथा आपल्या नाहीत. त्या कुणाच्या तरी आहेत.”
शेवटचा व्हिडिओ – भय संवादचा शाप
पण आता उशीर झाला होता. कंदील पेटला होता. माझ्या तोंडून शेवटची कथा बाहेर पडू लागली. कथा… एका कथेकाराची… जो स्वतःच आपल्या कथेत अडकून बसला.
त्या रात्री भय संवाद वर अपलोड झालेला व्हिडिओ अजूनही आहे. लोक म्हणतात, जर तुम्ही तो बारा वाजता ऐकलात… तर कंदीलाच्या लालसर प्रकाशात तुम्हालाही तुमचं प्रतिबिंब उशिरा दिसेल.