Blog

“विरलेला रस्ता” ही एक Real Incident Marathi Horror Story आहे, जी सह्याद्रीच्या कडेकपाऱ्यात घडलेल्या खऱ्या घटनेवर आधारित आहे. ही कथा फक्त भीतीबद्दल नाही — तर एका ठिकाणाच्या, एका आवाजाच्या, आणि एका अपूर्ण आठवणीच्या तहानेबद्दल आहे. जर तुम्हाला खरी, रहस्यमय आणि हृदयाला भिडणारी मराठी भयकथा आवडत असतील, तर ही गोष्ट तुम्हाला शेवटपर्यंत बांधून ठेवेल.

भट्टीघाटकडे प्रवासाची सुरुवात

सह्याद्रीच्या कडेकपाऱ्यात, वळणावळणाच्या घाटरस्त्यांवरून पुढे पंधरा-वीस किलोमीटर गाडी गेल्यावर जिथे मोबाइल सिग्नल पूर्ण मरतो आणि धुकं उभा माणूस गिळल्यासारखं दिसतं, तिथं “भट्टीघाट” नावाचा एक छोटा रस्ता फुटतो. नकाशावरही नीट नाही, फक्त काही जुन्या सर्व्हे नोंदीत त्याचा उल्लेख सापडतो. तिथे एक सरकारी विश्रांतीगृह—जुना फॉरेस्ट रेस्ट-हाऊस—विझलेल्या दीपस्तंभासारखा उभा. आदित्य, पद्मजा आणि त्यांचा मित्र सुदर्शन—हे तिघे पावसाळ्याच्या उंबरठ्यावर, मेच्या अखेरीस, शहरातील धुरकट दिवसांपासून पळ काढत या दूरच्या ठिकाणी गेले. उद्देश साधाच: दोन दिवस शांत जागेत थांबायचं, कामाचा ताण उतरवायचा, आणि रविवारी सकाळी परतायचं. ही Real Incident Inspired Marathi Horror Story सह्याद्रीच्या कडेकपाऱ्यात घडलेल्या एका खऱ्या आणि थरारक अनुभवावर आधारित आहे.

रस्त्यातल्या गावात एकच चहाची टपरी उघडी होती. तिथल्या म्हातार्‍या मालकाने त्यांच्या गाडीच्या डॅशबोर्डवर चिकटवलेला रेस्ट-हाऊसचा पास पाहून विचित्र हसू केलं. “वर जाल तर दोन गोष्टी लक्षात ठेवा,” तो म्हणाला, “संध्याकाळी सहा नंतर बाहेर पडू नका. आणि रात्री घराच्या मागच्या दगडी पायवाटेवरून आवाज आला तरी दार उघडू नका. लोक समजतात की ते लांडगे असतात… पण लांडगे दरवाजा ठोठावत नाहीत.” सुदर्शन नेहमीच्या टवाळपणात “हो, आणि लांडगे ‘भाऊ, पाणी आहे का?’ असेही विचारत नाहीत,” असं म्हणत हसला. म्हाताऱ्याने हसले नाही; त्याच्या डोळ्यात निळसर धुक्याचा प्रतिबिंब होतं.

रहस्यमय रेस्ट-हाऊस आणि पहिली रात्र

दुपारी ते रेस्ट-हाऊसला पोहोचले तेव्हा आकाश अजून उजळत होतं, पण त्या घराभोवतीची हवा वेगळीच होती—जणू चार दिशांतून झाडांच्या शांत श्वासांचा धूर येतो आहे. या Real Incident Marathi Horror Story मधील भट्टीघाट रेस्ट-हाऊस केवळ पार्श्वभूमी नाही, तर भय आणि शांततेच्या सीमारेषेवर उभं असलेलं ठिकाण आहे. घर लाकूड आणि दगडाचं, सिमेंटची नव्या काळची डागडुजी दिसत असली तरी मुख्य कणा ब्रिटिश काळातल्या छपरांचा. घराची चावी देणारा फॉरेस्ट गार्ड—गणेश—दीर्घकाळ शांत राहून फक्त नियम सांगत होता: पाणी मागच्या टाकीवर; लाइट सोलरवर आहे, त्यामुळे रात्री कमी वापरा; आणि तार्‍यांनी भरलेल्या आकाशाचा मोह जरी झाला तरी गच्चीवर जाऊ नका—टाईल्स जुने आहेत. गणेशने एक साईनबुक पुढे केलं. तिथे शेवटची एंट्री सहा महिने मागची; दोन नावे—अरव, मेघा—आणि एका अक्षरात “N/A” लिहिलेला रिमार्क. पद्मजाने सहज विचारलं, “हे कोण?” गणेशने दाराकडे पहात उत्तर टाळलं, “वरती पाऊस आला तर रस्ता चिखल होतो; उद्या खाली उतरायला उशीर करू नका.”

दुपारची शांतता इतकी घट्ट होती की झाडांवरची एकच नरम पानगळ सुद्धा आवाज करत होती. आदित्यने घराच्या कडा तपासल्या; तो थोडा तांत्रिक होता—दरवाज्यांच्या लॅचेस, खिडक्यांच्या फटी, सोलर इन्व्हर्टरची बॅटरी, सगळं तपासून पाहिलं. सुदर्शन कॅमेरा घेऊन भटकत होता. घराच्या मागच्या बाजूला दगडी पायवाट होती—मुळात जुन्या गोठ्याकडे जाणारी, पण आता गोठा नाही, फक्त अर्धवट पडलेल्या भिंती आणि मातीच्या ढिगाऱ्या. पायवाटेच्या टोकाला पाण्याची टाकी—तिच्या भोवती प्रचंड शैवाल. पाण्याच्या पृष्ठभागात स्वतःचा चेहरा पाहताना सुदर्शनला जाणवलं की पाण्याचा रंग साधा नाही—कुठे-कुठे काळसर शिंपलीसारखा. त्याने एक फोटो काढला आणि परत फिरला.

संध्याकाळीचं जेवण सामानातून करून टाकलं. लाइट मंद—सोलरवर चालणारा बल्ब हलक्या लहरीसारखा थरथरत होता. पावसाळा अजून आला नव्हता, पण निळसर गडद ढगांनी टेकड्यांच्या कापऱ्या सावल्या घेतल्या. सहा वाजून गेले होते. पद्मजाने खिडकीतून बाहेर पाहिलं; पायवाटेवर झडलेल्या फुलांचा उजळ पट्टा दिसत होता. “किती स्तब्ध आहे सगळं,” ती पुटपुटली. आदित्य म्हणाला, “थोड्या वेळाने चहा करू. रात्री लवकर झोपूया; उद्या उतरायला हवंच.”

दरवाज्याबाहेरचा आवाज – ‘पाणी आहे का?’

या क्षणापासूनच ही Real Incident Marathi Horror Story भीती आणि कुतूहलाचं अनोखं मिश्रण बनते. रात्री आठच्या सुमारास पहिला आवाज आला—धप्प… धप्प… जणू ओल्या कातड्यांवरून पाय दगडावर पडतायत. सुदर्शनने कान देऊन पाहिलं. आवाज मागच्या पायवाटेतून येत होता. “लांडगे असतील,” तो म्हणाला. “लांडग्यांचे पाय असे घुमत नाहीत,” पद्मजा म्हणाली. आवाज जवळ आला; आता स्पष्ट पावले, दोन, तीन, चार—अर्ध्या मिनिटाच्या विरामाने. मग एका क्षणी तो आवाज अगदी दरवाज्याबाहेर थांबला. दरवाज्यावर हलकं खुरडल्यासारखं काहीसं झालं—खुट्ट… खुट्ट… आणि एक निमूट आवाज, फारच जवळून: “पाणी आहे का?”

पद्मजाच्या डोळ्यात प्रश्न; आदित्यच्या चेहऱ्यावर ताण. त्याला टपरीवाल्याचं वाक्य आठवलं: “दार उघडू नका.” पण हा आवाज… मानवाचा; थोडासा घसा दाटल्यासारखा, भुकेला, तहानलेला. आदित्यने काचेच्या फटीतून बाहेर डोळा लावला; अंधारात काहीच दिसेना. सुदर्शनने मोबाईलची टॉर्च दरवाज्याच्या पायाशी फिरवली. लाकडावर दोन ओलसर ठिपके दिसले—जणू भिजलेल्या बोटांनी स्पर्श केल्याचा. “कोण आहे?” आदित्यने आवाज स्थिर ठेवण्याचा प्रयत्न केला. उत्तर नाही. फक्त दोन पावले मागे जाताना ऐकू आलीत… आणि मग पुन्हा शांतता. दूरवर, कड्यांच्या पलीकडून, घुबड ओरडलं.

त्या रात्री झोप लागली नाही. प्रत्येकालाच एकच विचार त्रास देत होता: जर नुसता प्रवासी असेल तर? जर कोणी ग्रामस्थ, पाण्यासाठी आलेला, जंगलात भटकलाय तर? पण नियम आठवला, आणि प्रत्येकाने स्वतःला समजावलं. बारा वाजता, उमटत्या वाऱ्याचा एक झोत भिंतींच्या भेगांतून शिरला; बल्ब दोन-तीन वेळा थरथरला आणि शांत झाला. आता फक्त अंधार—घन, घट्ट, आणि जणू स्पर्श्य. आदित्यने बॅटरी लँटर्न लावली. त्याच्या निमुळत्या प्रकाशाने भिंतीवर टांगलेला एक जुनाट बोर्ड दिसला: “भट्टीघाट वन-विश्रांतीगृह—स्थापना १९३८.” बोर्डाच्या खालच्या कोपर्‍यात पेंसिलने खुपसून कोरलेली दोन अक्षरं दिसली: “A+M”.

पहाटेवरचा थंड पर्याय रात्रीपेक्षा भयाण असतो. पक्षीही काही वेळा गप्प बसतात. चारच्या सुमारास पुन्हा पावलांचा आवाज झाला—यावेळी झपाझप नाही, भिजलेल्या मातीवरून घसरत चालणाऱ्या पायांसारखा. “पाणी आहे का?” तोच आवाज, पण या वेळी वाक्याच्या शेवटी एक हलका अश्रू. पद्मजाच्या डोळ्यात नकळत पाणी आलं. आदित्यने तिचा हात घट्ट धरला; “सूर्योदय होऊ दे.” सुदर्शनने गादीवर सरळ पडत, झोपल्यासारखा बहाणा केला, पण कान टवकारलेले. आवाज काही क्षण थांबला, मग घराच्या मागच्या बाजूला सरकला. दगडी पायवाटेकडे. तिथून हलक्या उचक्या घेतल्या गेल्यासारखी कुजबुज आली—“मेघा…”

मेघाचं नाव आणि वाढतं रहस्य

मेघा. त्या साईनबुकातलं नाव. मेघा’ हे नाव या Real Incident Marathi Horror Story मध्ये केवळ पात्र नाही, तर त्या जागेच्या शापाचं प्रतीक आहे. पद्मजाच्या अंगावर रोमांच उभे राहिले. “हे कोणी तरी आपल्याला वाचवायला सांगतंय का? की आपण…?” वाक्य अधुरंच राहिलं. त्यांनी दार उघडलं नाही. त्या रात्री, ओल्या वाऱ्याने भिंतींवर मीठाचे रेशे सोडले.

सकाळी गणेश वेळेवर आला नाही. आदित्यने गाडी स्टार्ट करायचा प्रयत्न केला; बॅटरी ठीक, इंधन ठीक, पण इंजिन जणू एका अदृश्य हाताने घोटलं होतं—ठणठण आवाज करून बंद. सुदर्शनने पाण्याच्या टाकीकडे जाऊन कॅन भरायला सुरुवात केली. पाण्यावर सूर्योदयाच्या रुक्ष किरणांनी दिलासा देणारी पातळ सोनसळी किनार उमटली होती. तो कॅन टाकीपाशी ठेवत होता, तेव्हा त्याला टाकीच्या कडेला कोरलेली आणखी अक्षरं दिसली: “MEGHA—2024.” अक्षरांच्या बाजूला एक कडा, जिथून काळ्या कड्याखाली एक पातळ पाण्याचा नाला वाहत होता. तिथे पायटक्या पावलांचे काही उमटलेले ठसे—हळूहळू मातीने भरलेले, पण ओळखू येण्याइतके जिवंत. सुदर्शनने थरथरत कॅमेरा ऑन केला.

पद्मजाने घरातल्या एका खोलीचा कपाट उघडलं. तिथे धूळीत झाकलेला एक छोटा स्टीलचा डबा होता. डब्यात दोन पातळ कागद—रेल्वेचे तिकिटांचे अर्धे स्टब्स, आणि एक पिवळसर झालेला फोटो. फोटोमध्ये एक तरुण मुलगा व मुलगी—पाठीमागे हेच दगडी घर, त्याच्या छतावर उभे. मागे उंच झाडं, धुक्याचा पट्टा. फोटोच्या उभ्या कडेला पेनने लिहिलं होतं: “आठवणी—A & M.” पद्मजाच्या हातातून फोटो सुटला; तो जमिनीवर पडल्यानंतर तिच्या लक्षात आलं—मुलीच्या हातात पाण्याची बाटली; मुलाच्या खांद्यावर कॅमेरा. अगदी सुदर्शनसारखा.

दुपारपर्यंत गणेश आला नाही. आकाश पुन्हा गडद झालं. ते तिघे परत घरात बसले. एक निर्णय घ्यायचा होता: रात्री अजून एकदा आवाज आला तर? दार उघडायचं? की नियम पाळायचा? आदित्यच्या चेहऱ्यावर लढाई होती; सहजी कोणी मदत मागत नसेल तर? पण ती नाव—मेघा. एक नाव, भिंतीत, टाकीवर, फोटोवर. त्याने ठरवलं: रात्री जर मानवाचा आवाज स्पष्ट आला, तर तो बाहेर जाईल—पाच पावले तरी. सुदर्शनने त्याला रोखलं; “असल्या गोष्टींमध्ये नियम मोडले की माणसं हरवतात,” तो म्हणाला. पद्मजा दोघांकडे पहातच राहिली; ती स्वतःला दोष देत होती—काल रात्री दार उघडलं असतं तर? जर खरोखर कोणी तहानलेला असेल तर?

संयुक्त अपराधी भावनेला निसर्ग नेहमी एक क्रूर वेळ निवडून समोर आणतो. परत रात्री दहा. पुन्हा तोच आवाज—पण यावेळी फक्त “पाणी आहे का?” नाही. दरवाज्याच्या फटीतून एक ओलसर श्वास आत शिरला. “मी… मेघा… माझ्या नावाने कुणी राहिलंय का?” हे शब्द इतक्या हलक्या स्वरात की त्यांना समजायलाही क्षणभर लागला. आदित्य उभा राहिला. “तू कोण? कुठून आलीस?” त्याने विचारलं. उत्तर आला नाही. फक्त दाराला ओल लागली. पद्मजाने पाण्याची बाटली उचलली. “मी उघडते,” ती म्हणाली. सुदर्शनने तिच्या मनगटाला धरलं; “तू बाटली ठेव दरवाज्याच्या पायाशी. आपण बोलू, पण उघडायचं नाही.”

पद्मजाने तसंच केलं. बाटली दरवाज्याच्या पायाशी ठेवली. काही क्षण… मग बाटली हलली; ती जणू कोणीतरी उचलतेय, पण कुणाचीही सावली नाही. बाटली दारावर दोनदा खडखडली—टिंग… टिंग…—आणि शांत झाली. “धन्यवाद,” हवा म्हणाली. मग पावलांचा आवाज—मागच्या पायवाटेकडे. आदित्य लँटर्न घेऊन खिडकीपाशी गेला. प्रकाश वर्तुळ कुठपर्यंत पोचेल? थोडं—फार तर पायवाटेच्या पहिल्या वळणापर्यंत. आणि तिथे, एक धूसर आकृती पाण्याच्या टाकीजवळ थांबलेली, बाटली ओठांना लावून उभी—खांद्यावर विस्कटलेले केस, एका हातावर कापसाचा पट्टा, आणि स्वेटशर्टच्या स्लीव्हवर इंग्रजीतले दोन अक्षरं: “ME—”. प्रकाश पडताच ती आकृती डोळे उचलते—डोळ्यांच्या आत पाणी साठलेलं; पापण्यांच्या कडा पांढरट. ती नजरा पाहणाऱ्याच्या आत्म्यात शिरते. पद्मजा श्वास रोखून आकृतीकडे पाहत होती. अचानक—आकृतीने बाटली जमिनीवर ठेवली आणि दगडी कड्याच्या दिशेने मागे सरकली—जिथे शैवाल निसरडं, जिथे काळा नाला खाली कोसळतो. “थांब!” पद्मजा ओरडली. पण आवाज घशातच अडकला. आकृती धुक्यात मिसळली.

सकाळी तिघांनी निर्णय घेतला—गणेश आला नाही तरी आपण खाली उतरू. रस्त्याला लागेपर्यंत काही किलोमीटर चालावं लागेल; मग जात्या वाहनाला हात दाखवायचा. त्यांनी घर लॉक केलं; चावी दाराखाली सरकवली—गणेश सापडेल तेव्हा. त्यांनी मागच्या पायवाटेकडे शेवटचा कटाक्ष टाकला. पद्मजाने अचानक म्हटलं, “थांबा.” ती पायवाटेने टाकीकडे धावत गेली. आदित्य आणि सुदर्शन तिच्यामागे. टाकीच्या कडेला, काल दिसलेली अक्षरं—MEGHA—2024—आता पाण्याच्या ओलसर थेंबांत अधिक ठळक दिसत होती. आणि त्यांच्या समोर, दगडी कड्याच्या अगदी टोकावर, जमिनीवर झाकलेल्या माळरानात, एक काळी, लहानशी सपोर्टिंग जॅक-रॉड अडकलेली होती—जुन्या टाईल्सचे काम चालू असताना वापरतात तशी. त्यावर सूताचा तुकडा अडकलेला; असं वाटत होतं की कुणाच्या कपड्याला हा लोखंडी कडा रापला होता.

सत्याचा शोध – भट्टीघाटातील खरी घटना

ते खाली उतरले. दुपारी टपरीजवळ पोहोचले तेव्हा तोच म्हातारा दिसला. त्याने त्यांच्याकडे पाहताच कपाळावर हात मारला. “तुम्ही तिथे रात्री राहिला का?” आदित्यने थोडक्यात सगळं सांगितलं. मेघा, पाण्याची बाटली, नाव, आवाज. म्हाताऱ्याने बाजूला ठेवलेली जुनी वर्तमानपत्रांची घडी उघडली. एका कात्रणावर छापलेला फोटो—तोच रेस्ट-हाऊस, तोच कडा. बातमीचा शीर्षक: “भट्टीघाटात गिरकी—युवती बेपत्ता; मित्रावर संशय नाही, अपघात मान्यता.” तारीख—सहा महिने आधीची. फोटोमध्ये दोन तरुण, आणि एक ओळ: “मेघा (२२) आणि अरव (२३) हे शहरातून ट्रेक-सुट्टीसाठी आले होते. रेस्ट-हाऊसच्या मागच्या कड्यावर रात्री घसरून मेघा खाली पडल्याचे अंदाज; मृतदेह सापडला नाही.”

पद्मजाच्या अंगावर काटा आला. “मग… काल रात्रीचा आवाज…?” म्हातारा शांत म्हणाला, “सहा महिन्यांपूर्वीपासून तिथे त्या नावाचा कुजबुज ऐकू येतो—पहिल्यांदा पावसाआधी. लोकांनी शोध घेतला; पाण्याचा प्रवाह वाढला की नालेखोरात काहीच सापडत नाही. पण अकाउंटबुकात त्यांच्या साईन खाली ‘N/A’ नोंद झाली—Not Available. त्यांची वस्तू मात्र मिळाली: एक बाटली, एक कॅमेरा. कॅमेरा पोलीसांकडे आहे.”

सुदर्शन जवळजवळ हबकलाच. “कॅमेरा? कुठे?” म्हाताऱ्याने थोडा विचार करून एक नंबर दिला. “पोलीसचौकीत चौकशी करायला लागेल.” त्यांनी चौकी गाठली. आधी खट्टू व्यवहार; पण जेव्हा त्यांनी मेघाचं नाव, रेस्ट-हाऊस, कालचा आवाज, आणि टाकीकडचा ठसा सांगितला, तेव्हा एका कॉन्स्टेबलने कपाटातून एका पारदर्शक पुरावा-पिशवीतला कॅमेरा बाहेर काढला. “बॅटरी संपलेली. पण जे फोटो मिळाले होते त्यात… शेवटच्या रात्री काहीतरी शूट झालंय,” तो म्हणाला. त्यांनी जुना कार्ड-रीडर लावला. छोट्या मॉनिटरवर थरथरता व्हिडिओ उघडला—अंधार, हलका श्वास, आणि “पाणी…” असा आवाज. मग कॅमेरा जणू कुणाच्या थरथरणाऱ्या हातात. बंद दरवाजा, पायवाटेचा अंधारा पट्टा, पाण्याची टाकी, आणि कड्याच्या टोकावर थबकत उभी सावली. पुढच्या क्षणी कॅमेरा खाली झुकतो; धावत जाणाऱ्या पावलांच्या आवाजात एक घसरण—आणि स्क्रीन काळी.

आदित्यने निसटता प्रश्न विचारला, “मग—अरव?” कॉन्स्टेबल म्हणाला, “मुलगा शॉकमध्ये होता. म्हणे, पाणी आणायला गेलो तेव्हा ती माझ्या मागेच होती. आवाज आला, मी वळेपर्यंत ती दिसेनाशी. तपासात गुन्ह्याचा पुरावा मिळाला नाही. केस अपघात मानली.” पद्मजाच्या डोक्यात रात्रीचा “धन्यवाद” घुमत होता.

त्यांनी परत शहर गाठलं. काही दिवसांनी पद्मजाने स्वयंस्फूर्तीने एक काम केलं—ती परत त्या चौकीत गेली आणि कॅमेऱ्यातील व्हिडिओची कॉपी मागितली. कॉन्स्टेबलने फाइल पाठवली. पद्मजाने घरात मोठ्या स्क्रीनवर तो व्हिडिओ पुन्हा-पुन्हा पाहिला. एका ठिकाणी, टाकीजवळ प्रकाश पडताना क्षणभर एक लहानसं तपशील दिसला—जमिनीवर ठेवलेली बाटली, तिच्या बाजूला ओल्या मातीवर पाउलाचा काहीसा ठसा… पण त्या ठशाचा बोळा अपूर्ण—जणू अंगठा नाही. मानवी पावलात अंगठा असतो; या ठशात नाही. तिने स्क्रीन रोखून थांबवला. मग झूम. ठसा दगडी कड्यावरून खाली ओघळलेल्या काळ्या नाल्याच्या कडेला संपतो. त्याच्या शेजारी शैवालाचा पातळ पट्टा, ज्यावर पाण्याचे थेंब आहेत—आणि त्या थेंबांमध्ये, एक मंद, गोलाकार हलचाल जणू आतून येतेय… पृष्ठभागाखालील काहीतरी श्वास घेतंय.

पद्मजाने मन घट्ट केलं. “जरी काय असलं तरी,” ती आदित्यला म्हणाली, “कोणाची काही गोष्ट अपुरी राहिली आहे. आपण तिचं जे शक्य असेल ते पूर्ण करायचं.” त्यांनी नजीकच्या रेस्क्यू टीमशी संपर्क साधला—मान्सून येण्यापूर्वी नालेखोराची शोधमोहीम. सुदर्शनने फोटो, ठसे, वेळा, आवाज—सगळ्याचं व्यवस्थित डॉक्युमेंटेशन केलं. गणेशला भेटून रेस्ट-हाऊसच्या मागच्या दगडी पायवाटेचा नकाशा मिळवला. रेस्क्यू टीम, स्थानिक ग्रामस्थ, आणि पोलिसांच्या उपस्थितीत तीन दिवस चाललेला शोध अखेर एका सावकाश दुपारी संपला—कड्याच्या खाली, काळ्या नाल्याच्या एका बाकदार खड्यात, अर्धवट गाळात बसलेलं एक ब्रेसलेट सापडलं. चांदीचं, अंगावर पाण्यामुळे काळपट झालंय; आतील बाजूला कोरलेलं: “M—A // As long as there is water.”

पोलिसांनी त्याला ‘वैयक्तिक वस्तू’ म्हणून केस फाईलमध्ये जोडले. औपचारिकरीत्या काही बंद झालं नाही, पण माणसांच्या नजरेत काही शांत झालं. त्या रात्री—तीन दिवसांनी, जेव्हा शहरात शांत पाऊस सुरू झाला—आदित्य, पद्मजा, आणि सुदर्शन आपल्या घरात बसून चहा पीत होते. खिडकीबाहेरच्या झगमगीत सरींमध्ये शहर न्हात होतं. पद्मजा एकटक काचेतल्या थेंबांकडे पहात होती. मग अचानक—फोनच्या स्पीकरवर हलकं टकटक. सुदर्शनचा कॅमेरा टेबलावर होता; त्याची बॅटरी ठेवताना त्याला त्यातला एलईडी स्वतःहून एकदा चमकताना दिसला. त्या क्षणी खिडकीवर एक पाण्याचा थेंब वेगळ्या दिशेने सरकला—उलट. खाली पडण्याऐवजी वर. तीनही जण नि:शब्द झाले. आणि फार हलक्या आवाजात, जणू स्वतः पाणीच बोलतंय—“धन्यवाद.”

विरलेला रस्ता – शेवट आणि शांती

काही आठवड्यांनी त्यांनी भट्टीघाटला परत भेट दिली. गणेश दारात उभा होता. “या वेळेला पावसात येऊ नका म्हटलं होतं,” तो म्हणाला, आपुलकीने. पद्मजाने हसून उत्तर दिलं, “ही शेवटची वेळ.” त्यांनी मागच्या पायवाटेकडे चालत गेलं. टाकीजवळ त्यांनी एक छोटा स्टीलचा फलक ठेवला: “इथे कुणाची तहान कायमची राहू नये.” फलकाखाली त्यांनी नवीन पाण्याचा नळ बसवायला ग्रामपंचायतीकडे अर्ज केला होता—ग्रामस्थांनी परवानगी दिली. टाकीची साफसफाई झाली; शैवालाचा पातळ थर काढण्यात आला. दगडी कड्याच्या टोकावर, जिथे ब्रेसलेट सापडलं, त्यांनी रात्री नायलॉनचं छोटं जाळं बसवण्याचा सल्ला दिला—कोणी चुकून घसरलं तर थोडा वेळ मिळावा.

त्या संध्याकाळी—सहा वाजता काही मिनिटांपूर्वी—हवा नेहमीसारखी थंड झाली. झाडांच्या फांद्या हलक्याशा कंपित झाल्या. आणि मग, जसजशी पहिली थेंबं पडली, तसतसा पायवाटेवरून एकदम दवाचा पट्टा पुढे सरकल्यासारखा दिसला. पद्मजाने श्वास रोखून ऐकलं. त्या रात्री दरवाज्यावर ठोठावणी झाली नाही; “पाणी आहे का?” असा आवाज आला नाही. फक्त दूरवर, नाल्याच्या तळातून, जणू पाण्याच्या बुडबुड्यांनी वर येतानाचा हलका, शांत हास्य—नुसती सुटका.

परतीच्या वेळी टपरीवाल्याने त्यांना चहा ओतताना म्हटलं, “केस संपली म्हणायची नाही. इथल्या गोष्टींचं शेवट नेहमी आपल्याला कळत नाही. पण कधी कधी, जिथे नियम पाळणं योग्य, तिथे एक काम मात्र करायचं—कुणाची तहान राहू देऊ नये.” सुदर्शनने कप उचलला. “आणि कुणी ‘पाणी आहे का?’ म्हणालं तर?” तो हसतच विचारत होता. म्हातारा म्हणाला, “त्यांना पाणी द्या—पण दार बंद ठेवून. आणि त्या पाण्यात आपला भ्याडपणा नाही तर आपली दया टाकून द्या.”

शहरात परतल्यानंतर, पद्मजाने व्हिडिओ संपादित करून एक छोटा डॉक्युमेंट बनवला—रेस्ट-हाऊसचा इतिहास, टाकी, फलक, नळ, आणि शेवटी काळ्या स्क्रीनवर एकच वाक्य: “As long as there is water—कधी कुणाची तहान राहू देऊ नका.” त्यांनी तो गावच्या शाळेला दिला—पावसाळ्यापूर्वीच्या सुरक्षा वर्गात दाखवायला. त्या दिवशी मुलांनी प्रश्न विचारले: “भूत खरंच असतं का?” पद्मजा थोडा वेळ थांबली आणि म्हणाली, “खरं तर… काही तहान असतात—शरीराची, आठवणींची, आणि न्यायाची. ज्या तहानी पाण्याने भागतात, त्या आपणच भागवायच्या. बाकीचं—पाणी स्वतः ठरवतं.”

भट्टीघाटच्या दगडी पायवाटेवर आजही पावसाळ्यात पाणी झिरपतं. रेस्ट-हाऊसच्या भिंतीतल्या भेगांतुन थंड हवा येते. दरवाज्यावर कोणी ठोठावत नाही, पण एखाद्या संध्याकाळी पायवाटेवरून चालत गेलात, तर पाण्याच्या टाकीजवळ तुम्हाला दोन अक्षरं दिसतील—फक्त दोन: “A+M”—मद्धे एक पातळ जलरेषा, जणू भूतकाळाने वर्तमानाशी हात मिळवला आहे. आणि हे सगळं बोलणं—कुतूहल, भीती, सुटका—हे कोणीतरी घडवलेली कथा नाही; ही जागा जेव्हा अंधाराशी मैत्री करते तेव्हा घडणारी खरी घटना आहे. कारण काही गोष्टींचे ठसे जमिनीत नाही—पाण्यात राहतात. आणि पाणी… ते विसरत नाही. विरलेला रस्ता ही फक्त कथा नाही; ती एक Real Incident Marathi Horror Story आहे जी पाण्याच्या शांततेत दडलेली अधुरी तहान सांगते.