प्रस्तावना
नमस्कार मित्रांनो… तुम्ही ऐकत आहात भय संवाद.
आजची कथा एका साध्या ऑफिसमधली आहे, पण त्या रात्री जे घडलं, ते कुणालाही विसरता आलं नाही.
ही Ratricha Report Horror Story एका साध्या रात्रीत घडते, जिथे ऑफिसमधलं शांत वातावरण काही क्षणांत भयानक होतं.
ऑफिसची रात्र
राजेश एका प्रायव्हेट कंपनीत अकाउंट्स डिपार्टमेंटमध्ये काम करत होता. तो शांत स्वभावाचा आणि नेहमी वेळेत काम करणारा होता. त्या आठवड्यात ऑफिसमध्ये ऑडिट सुरू होतं, त्यामुळे सगळ्यांना उशिरापर्यंत थांबावं लागत होतं. त्या रात्री ऑफिसमध्ये फक्त तीन जण होते — राजेश, त्याचा मित्र अमोल, आणि सिक्युरिटी गार्ड सुनील. बाहेर जोरदार पाऊस सुरू होता. विजा चमकत होत्या आणि शहरात बऱ्याच ठिकाणी वीज गेली होती.
उशिराचं काम
राजेश आपल्या टेबलावर बसून रिपोर्ट तयार करत होता. घड्याळाने रात्री अकरा वाजले. अमोलने त्याला म्हटलं, “अरे, आता निघूया ना… सकाळी पूर्ण करू.” राजेश म्हणाला, “थोडं राहिलंय… फक्त दहा मिनिटं.” अमोल थोडा वेळ थांबला आणि मग म्हणाला, “ठीक आहे, मी खाली जातो गार्डला सांगतो लाइट्स बंद करू नको.” आणि तो लिफ्टकडे गेला. पण त्या रात्री लिफ्ट नीट चालत नव्हती, म्हणून त्याने जिन्याने खाली जाणं पसंत केलं.
राजेश आता ऑफिसमध्ये एकटाच होता. ऑफिसमध्ये फक्त संगणकाच्या स्क्रीनचा निळा प्रकाश दिसत होता.
शांततेतील आवाज
त्याने कॉफी घेतली आणि रिपोर्ट सेव्ह करायला गेला. पण सिस्टम अचानक हँग झाली. त्याने थोडं थांबून कीबोर्डवर टायपिंग केलं, पण काहीच प्रतिसाद नव्हता. तेवढ्यात मागून हलकासा “टप… टप… टप…” असा आवाज आला. जणू कुणीतरी चालतंय, पण हळू. राजेशने मागे वळून पाहिलं – कोणीच नव्हतं. तो हसला आणि म्हणाला, “कदाचित आवाज वरच्या मजल्यावरचा असेल.” आणि पुन्हा कामात लागला.
या Ratricha Report Horror Story मध्ये आता खरी भीती सुरू होते — राजेशला जाणवतंय, तो एकटा नाही.
बंद केबिन
काही सेकंदांनी परत तोच आवाज आला — “टप… टप…” यावेळी थोडा जवळून. राजेश उठला आणि कॉरिडॉरमध्ये पाहिलं. लाईट्स मंदपणे झगमगत होते. शेवटच्या केबिनमधून हलकी हालचाल दिसली. त्याने विचार केला, “अमोल परत आला का?” तो सावकाश तिकडे चालला. ती केबिन कंपनीच्या जुन्या अकाउंट मॅनेजरची होती — राघव सरांची. ती जागा आता रिकामी होती, पण त्यांचं टेबल अजून तिथेच होतं. ते टेबल कोणी हलवायचं नाही, असं म्हणतात.
राजेशने हळू आवाजात म्हटलं, “अमोल?” पण उत्तर काहीच नाही. त्याने दरवाज्याची हँडल फिरवली – ती बंद होती. त्याला वाटलं कदाचित गार्डने लॉक केलं असेल. तो परत आपल्या डेस्ककडे आला.
स्क्रीनवरचं रहस्य
पण परत बसताच स्क्रीनवर काहीतरी विचित्र दिसलं. रिपोर्टच्या फाईलमध्ये एक नवीन ओळ दिसत होती — “राघवला विसरू नकोस.” राजेश दचकलाच. त्याने ती ओळ टाईप केली नव्हती. त्याने फाईल बंद केली, पण ती आपोआप परत उघडली.
अचानक पंखा बंद झाला. एसी थांबला. संपूर्ण ऑफिस शांत झालं. फक्त मॉनिटरचा प्रकाश होता. आणि परत तोच आवाज — “टप… टप… टप…” यावेळी अगदी त्याच्या मागून. राजेश हळूहळू वळला. त्याच्या मागे दरवाज्याजवळ एक सावली उभी होती. मानवी आकाराची, पण चेहरा दिसत नव्हता. राजेश गोठला. त्याने फोन उचलला आणि अमोलला कॉल केला, पण कॉल लागला नाही. नेटवर्क गायब होतं. त्याने गार्डला फोन लावला, पण दुसऱ्या बाजूने फक्त एकच आवाज ऐकू आला — “राघव… परत आला आहे…”
राजेश हादरला. त्याने ऑफिसमधून बाहेर पळायचा प्रयत्न केला, पण दरवाजा उघडत नव्हता. जणू कुणीतरी बाहेरून पकडून ठेवला होता. त्याने खिडकीकडे पाहिलं. बाहेर जोराचा वारा, पाऊस, विजा चमकत होत्या. त्याने डोळे मिटले आणि विचार केला, “हे स्वप्न आहे का?” तेवढ्यात त्याच्या कंप्युटरवर पुन्हा एक फाईल उघडली — जुना रिपोर्ट. वरच्या बाजूला लिहिलं होतं — “Final Report – Prepared by Raghav Patil.” राजेशने वाचायला सुरुवात केली. आणि त्यात शेवटी एक ओळ होती — “6 सप्टेंबर – Audit Night – Accident – File Lost.”
तो परत आला
तेवढ्यात राजेशच्या लक्षात आलं, आज तारीख आहे 6 सप्टेंबर! त्याचा श्वास अडकला. तो फाईल बंद करणार इतक्यात, स्क्रीनवर एक नवीन मेल दिसला —
From: Raghav.patil@company.com
Subject: मी परत आलोय.
राजेश हळूहळू मागे सरकला. खुर्ची आपोआप फिरली. आणि त्याला स्क्रीनवर आपला चेहराच दिसला — पण मागे अजून एक चेहरा उभा होता. तो घाबरून उभा राहिला, पण त्या क्षणी लाईट गेली. पूर्ण अंधार झाला. अंधारात कुणीतरी कुजबुजलं —
“तू माझं काम पूर्ण केलं नाहीस, राजेश… आता माझा रिपोर्ट पूर्ण कर.”
राजेश किंचाळला, पण आवाज बाहेर गेला नाही.
शेवटचा रिपोर्ट
पुढच्या दिवशी सकाळी गार्डने दरवाजा उघडला. राजेश आपल्या डेस्कवर होता. संगणक चालू होता. स्क्रीनवर नवीन फाईल उघडी होती —
“Final Report – Completed by Rajesh & Raghav.”
गार्डने वर पाहिलं आणि थरकापला. भिंतीवर, जुन्या फ्रेममध्ये, राघव सरांचा फोटो लावलेला होता. आणि त्या फोटोखाली आता दुसरं नाव जोडलेलं होतं — “राजेश पाटील.”
कधी कधी काही कामं अधुरी राहिली, तरी कुणीतरी ती पूर्ण करतोच.
फक्त… जिवंत माणूस असायलाच हवं असं नाही.
शेवटपर्यंत वाचलात का? ही Ratricha Report Horror Story खरी वाटली का? तुमचं मत कमेंटमध्ये लिहा.
